Odgłos kroków na marmurze, blask żyrandoli,
Zapach przywodzący na myśl cichą wspaniałość pałacu zatrzymanego w czasie.


Wszystko zmieniło się dla Alberta Fouqueta pewnej zimowej nocy w 1936 roku w Megève. Fouquet wziął tego dnia udział w kolacji zorganizowanej przez jego przyjaciela Nicolasa, w rozwijającym się ośrodku narciarskim i miejscu spotkań europejskiej arystokracji.

Ta magiczna noc w Megève wywróciła życie Fouqueta do góry nogami: wszystko za sprawą Annicke, młodej Austriaczki, córki bankiera i węgierskiej szlachcianki. Jej niezwykła uroda, wrodzona elegancja i nieodparta osobowość sprawiły, że serce Alberta zabiło mocniej. Była najbardziej niesamowitą kobietą, jaką kiedykolwiek spotkał.

Ich rozmowy i taniec, a także ciepło towarzyszące tej zimnej zimowej nocy, odcisnęły piętno na umyśle i sercu Fouqueta, podobnie jak niezatarty obraz Annicke. Nie było wątpliwości, że poznał najbardziej fascynującą kobietę, jaką jakikolwiek mężczyzna mógłby sobie wyobrazić.

Ta magiczna noc zamieniła się w dzień, jednak z samego rana Albert musiał wyjechać do Paryża. Zanim to zrobił, napisał szczery list do Annicke, w którym wyraził swoje gorące pragnienie, aby zobaczyć ją ponownie, tak szybko, jak to możliwe.

Minęły miesiące, w czasie których Albert i Annicke wymienili wiele listów. Wiedeń, a konkretnie wspaniały Belweder, stał się głównym miejscem spotkań i źródłem inspiracji dla nowego dzieła Alberta dla niej: Belvedere.